Iedereen is het erover eens dat de verkiezingen van 7 juni van levensbelang zijn voor Turkije. Wat zal de toekomst brengen? Een nieuw Turkije waarin ook plaats is voor andere identiteiten, culturen en religies? Achter deze visie staat de Democratische Partij van de Volkeren (HDP). Of opnieuw het Turkije van de Islamo-Turkse Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling (AKP)? De partij van Erdoğan, de huidige president, die niet wil ophouden als partijleider te fungeren en die geen rekening houdt met de grondwet die de president verplicht onpartijdig te handelen tijdens zijn mandaat.

Zowel de unitaristen in Turkije als de modern denkende mensen beseffen heel goed dat een terugkeer naar het oude Turkije zeer gevaarlijk kan zijn. Iedereen weet dat een nieuw begin, met als één van de hoofdthema’s het verder zetten van het vredesproces, levensnoodzakelijk is. Hoe dan ook moet dit vooruitgaan. Een Turkije in oorlog met de Koerden, die ongeveer 25 % van zijn burgers uitmaken, kan niet meer de veiligheid garanderen op verschillende vlakken: stabiliteit in de economie, het sociaal leven, het cultureel leven en in de relaties met de volkeren in Turkije zelf en de buurlanden, de EU en de andere partners.

Evengoed als de rest van de wereld moet ook Turkije zich aanpassen aan de nieuwe ontwikkelingen. In landen waar er openheid is voor vernieuwingen op economisch en sociaal vlak kan men stabiliteit waarnemen. Een schril contrast met de landen waar dictators heersen die geen oog en oor hebben voor de stem van de burgers en de  kreten van de massa’s. Daar zien we situaties zoals in Syrië, Iran, Irak en dergelijke landen. Onvermijdelijk zien we dan het ontstaan van terroristische organisaties zoals de Islamitische Staat, Al Qaeda, enzovoort. Juist die landen die geen oog en oor hebben voor de stem van de massa’s steunen dergelijke terreurorganisaties om aan de macht te kunnen blijven of hun ongewenste invloed uit te breiden.
In het huidige Turkije ontwaren we twee actoren die de toekomst van het land zullen bepalen. Enerzijds is er de HDP die openheid gecreëerd heeft met een beloftevol programma, met vertegenwoordigers van diverse etnisch-religieuze achtergronden. De HDP staat voor een “Nieuw Leven” in het land met een mozaïek aan diversiteit. Daarnaast ijvert de partij voor decentralisatie van de politieke macht en democratisch zelfbeschikkingsrecht voor de regio’s, waarin alle volkeren en godsdiensten aan hun trekken komen. Het onderwijs moet een recht zijn voor alle verschillende inwoners van het land.
Anderzijds is er de AKP die blijft hameren op het Islamo-Turkse beleid dat ze aan het uitvoeren is. De AKP streeft naar een nieuw Ottomaans imperium met als nieuwe sultan Erdoğan. Met opnieuw “één natie, één taal, één vlag en één godsdienst”! En zonder in het reine te komen met het verleden; bijvoorbeeld met de Armeense genocide in 1915 en een eeuw harde assimilatie van de Koerden en de andere volkeren in de regio. Het “Nieuwe Turkije” wordt in dat kader uitgeroepen.
De andere politieke partijen hebben nog niet veel nieuws gezegd. Ook zij hebben blijkbaar geen nood aan een terugblik op het verleden van de autoritaire staat Turkije.

F
E
E
D

B
A
C
K