Gepubliceerd door Mo* Mondiaal Nieuws op 4 juli 2017

De Assyriërs leefden al duizenden jaren in Mesopotamië. De regio tussen de twee rivieren Eufraat en de Tigris wordt door historici de bakermat van onze beschaving genoemd. Dit volk heeft tot de val van het Assyrische Rijk in het huidige Irak en in grote delen van Zuidoost-Turkije grote steden als Ninive, Babylon, Mardin, en Urfa aan de mensheid geschonken. Na de komst van het christendom leek de droom van de volgelingen van de god Assur en andere goden die Mesopotamië rijk was, in vervulling te gaan.

De woorden van Jezus van Nazareth waren een nieuwe uitdaging voor de bewoners van Assyrië en ze bekeerden zich massaal tot het christendom. Dat bleek met de komst van Mohammed en een volk uit Centraal-Azië toch geen goede idee. De nieuwe immigranten, tegenwoordig staan zij bij het grote publiek bekend als Turken, bekeerden zich massaal tot een andere nieuwe geloof, namelijk de islam. En zo ontstond een groot probleem dat tot op heden voortduurt.

De nieuwe immigranten uit Centraal-Azië stichtten een groot Ottomaans Rijk. De islam werd in de laatste tien eeuwen steeds groter en de christenen werden zwaar onderdrukt.

In Irak en Syrië vernielde IS recent het rijke erfgoed van de oude Assyriërs. Turkije doet het op een andere manier; door de Syrisch-orthodoxe kerken en bezittingen te confisceren – een vorm van culturele genocide. ‘Diefstal’, noemen de Assyriërs in Luik de laatste ontwikkelingen in hun oorspronkelijke leefgebied.

Juridische strijd

De christelijke kerken in Zuidoost-Turkije bestaan bijna 2000 jaar. In de regio heeft nooit een kadaster bestaan. De laatste decennia is de Turkse staat begonnen om ook de verre oorden van het land te kadastreren. Maar dat zorgt voor problemen. De ambtenaren van de Turkse staat zijn vaak niet goed bekend met de regio. Ook de politieke onwil is alom aanwezig. Dit zorgt voor problemen zoals nu het geval is in Zuidoost-Turkije.

Er is op dit moment geen onafhankelijk rechtspraak meer in Turkije. Procederen heeft geen zin.

Veel kerken en bezittingen van de kerken in de regio van Mardin zijn de afgelopen maanden – na 2000 jaar – van eigenaar gewisseld. De oorspronkelijke eigenaars hebben er niets voor gekregen, er is met andere woorden geen sprake van legale eigendomsoverdracht. De staat confisqueert bezittingen van minderheden.

De kerk heeft inmiddels met klem geprotesteerd bij de autoriteiten in Mardin, maar tot nu toe werden alle verzoeken afgewezen. Het historische klooster Mor Gabriel gaat verder procederen, maar op dit moment is er geen onafhankelijk rechtspraak meer in Turkije. Procederen heeft daardoor niet veel zin. De enige redding is een uitspraak van de Europese rechters. Maar Turkije kan de uitspraken van de Europese rechters naast zich neerleggen.

Mijn kerk

Volgens deskundigen is het confisqueren van de bezittingen in strijd met de verdragen van Lausanne. In deze stad werden in 1923 tussen de overwinnaars van de eerste wereldoorlog en Turkije verdragen getekend, waarin o.a. de rechten van de minderheden werden vastgelegd. Maar het huidige Turkije toont weinig respect voor dit verdrag. Minderheden als de Assyriërs zijn weerloos tegenover de harde lijn die de laatste jaren vanuit Ankara over de regio waait. Zo werden enkele jaren geleden ook de landerijen van het klooster Mor Gabriel geconfisqueerd. Na een lange juridische strijd en veel protesten in Europa heeft Erdogan toch een toegeving gedaan en zijn de bezittingen van het klooster opnieuw aan de oorspronkelijke eigenaars overgedragen.

Het gaat om tientallen kerken verspreid over diverse dorpen in de regio van Mardin.

Maar de huidige confiscatie is veel omvattender. Het gaat om tientallen kerken verspreid over diverse dorpen in de regio van Mardin. De centrale kerk van mijn dorp maakt ook deel uit van deze confiscatie. De kerk heet Mor Dimit en ligt in het dorpje Arbo, ongeveer 30 km van de stad Midyat. Arbo ligt in de bergen en was ooit een vakantieoord voor de Assyrische koningen, die de hitte van Ninve soms wekenlang verruilden voor het aangename landelijk klimaat van Arbo.

Als kind ging ik heel vaak naar deze kerk. Het is een van de oudste in de regio. Al jaren wordt Mor Dimit gerenoveerd met geld van de Assyriërs uit Europa. De renovatie is bijna gereed en in september van dit jaar zou de kerk feestelijk heropend worden. Maar die opening is nu uitgesteld. Jammer. Triest. Ik heb er geen woorden voor.

Ik wil mijn prachtige kerk terug, meneer Erdogan! Deze acties zijn als een late kogel van de genocide. Ja, zo voelt het.

Is het geen tijd geworden om de verblijfsvergunning van de immigranten van weleer in te trekken en hen weer naar Centraal-Azië te sturen? Alvorens sommige van de gewaardeerde lezers mij van deportatie gaan beschuldigen: dit laatste is uiteraard sarcastisch bedoeld. Maar het op zulke grote schaal in beslag nemen van andermans bezittingen, is bijna net zo erg als deportatie.

Abraham beth Arsan is freelance journalist.

Dit artikel werd gepubliceerd door Mo* Mondiaal Nieuws op 4 juli 2017

 

F
E
E
D

B
A
C
K