Maandag ochtend 1-9-08 nam ik de trein naar Brussel om vier weken in een appartement dat door stichting het Beschrijf aan auteurs wordt aangeboden. Op Schiphol stapte een horde diverse geuren in, dampgeuren, zweetgeuren en knoflookgeuren. De wagon was overvol. Buiten dreef de wind donkere en witte wolken richting het oosten. Ook binnenin me was de wind bezig en donderde. Ik wilde het toilet gebruiken maar had geen zin mijn zware laptop mee te nemen en wenkte ik naar een vrouwelijke passagier tegenover me die in haar laptop aan het tikken was en wende mijn blik van haar naar mijn tas. De taal kan vaak zonder worden uitgesproken worden.
In Brussel wachtte Ilke, een medewerker van het beschrijf ,op me en bracht me, met een taxi naar mijn tijdelijke woonplaats. De taxichauffeur reed asociaal. Hij was niet de enige in Brussel. Er wordt hier hard gereden en ik zie geen controle maar hoor vaak loeiende sirenes voorbijgaan. Het appartement is groot, te groot voor een schrijver. Als ik van mijn werkkamer naar de slaapkamer moet gaan moet ik bijna een taxi bestellen. In die witte ruimte die meer op een droomkasteel lijkt kreeg ik gezelschap van mijn voorouders. Hoe ze wisten dat ik er was is me een raadsel, maar ik begrijp heel veel dingen niet, dit kan ook bij. Maar wel gezellig.
Brussel is een bijzonde stad waar rijkdom en armoede hand in hand gaan, soms vechtend. Omdat ik niet kan koken ben ik aan restaurants geleverd. De eerste avond waren de zeevruchten die zich opofferden, de tweede avond waar de regen feestvierde liep ik een Japans restaurant binnen en bestelde Sushi. Waarom? Omdat in Tirza van Grunberg de hoofdrol Sushi maakt en ik was benieuwd hoe die smaakt.
Ik was meer bezig met hoe ik met twee stokken moest eten dan met de smaak. En ik heb het volgehouden. Ik heb alles met twee stokjes gegeten. Iedereen moet het proberen.
De hele dag opgesloten in een groot appartement met al de schrijfdemonen om me heen verlang ik soms naar frisse lucht. Mijn laptop raakte ziek door 3406 virussen. Goede reden om naar buiten te gaan voor dat die Trojaanse ellendelingen zelfs je ingewanden bezetten. Ik kreeg gelukkig een laptop te leen en mensen van het beschrijf zijn bezig mijn laptop te genezen.
Een kopje frisse muntthee doet soms wonderen. Ik was niet de enige die alleen was in het café. Heerlijk om de mensen in hun gedachten bezig te zien.
In de avond van mijn derde dag at ik met de directeur van het Koerdische instituut van Brussel en we hebben de politiek van het Midden-Oosten aan de kaak gesteld. Brussel leeft na middernacht, ik niet. Ik slaap om weer om vier uur wakker te worden. En die nieuwe laptop die roept gewoon, uit eenzaamheid.
http://www.ibrahimselman.com/
E
E
D
B
A
C
K