Basê wacht op de thuiskomst van haar oudste zoon Hasan, die ze jaren niet gezien heeft. De reden van het vertrek van Hasan is dezelfde als die die haar echtgenoot Mustafa ver van huis deed werken. Alhoewel Mustafa niet aan de levens van zijn zonen kan raken door zijn bandopnames, blijft hij bij Basê spoken.
Wanneer Mehmet, Basê’s jongste zoon, ontdekt dat hij vader wordt, bedenkt hij dat hij zijn eigen vader nooit gekend heeft, en begint een jacht op de opnames.
Basê woont alleen in Elbistan, in het zuiden van Turkije. Haar enige hoop in het leven is dat haar oudste zoon Hasan zou thuiskomen en een normaal leven zou leiden. Zij denkt dat de stille telefoons die ze thuis krijgt, van Hasan afkomstig zijn.
Rond dezelfde periode, ontdekt haar jongste zoon, Mehmet, die in Amed (Diyarbakir) woont, dat hij vader wordt. Bij zijn verhuis in zijn nieuw appartement, vindt hij een audiotape, die hij, toen hij een kleine jongen was, samen met zijn moeder gemaakt heeft om naar zijn vader te sturen? Mehmet vertrekt naar Elbistan om de tapes te zoeken die zijn vader maakte, en om zijn moeder te overhalen in Amed te komen wonen.
Als Mehmet merkt dat zijn moeder enkel maar aan Hasan kan denken, dringt hij langzaam in haar leven binnen, terwijl hij zich bezighoudt met herstellingen en werk in de tuin, dat Basê hem graag laat doen. Ondertussen gaat hij in huis op jacht naar de tapes van zijn vader. En hoewel Basê Mehmet tracht af te wimpelen, zeggend dat er geen tapes meer zijn, kan dat hem niet afschrikken.
Bij het doorgaan met zijn zoektocht, komt Mehmet dingen te weten over zijn familie, die hij nog niet wist.
Voor ticket en informatie bezoek de officiële website van het Brussels filmfestival www.brff.be of via 0032 2 641 10 20.
Klik hier voor de rechtstreekse link naar de film
Klik hier om de trailer van de film op YOU TUBE te zien.
Verklaring van de directeur:
Ik was geïntrigeerd door de manier waarop mensen hun verleden opnamen. Foto’s, dagboeken, film of video-opnames zijn ook elementen die een directe band met de cinema hebben. Maar makers van documentaire films gebruiken ze meestal om het narratieve te versterken. Of maken films, die enkel op dit soort archiefmateriaal gebaseerd zijn. Als iemand met een documentaire achtergrond, was ik gefascineerd door de idee een verhaal te kunnen vertellen, dat gestoeld was op de opnames van een familie. Ik heb een verschrikkelijk geheugen, en ben jaloers op iedereen die verhalen uit zijn verleden kan bijhouden. Maar de omzetting van deze geluidsopnames naar het medium film is een ietwat moeilijke zaak. Vooral als je op deze opnames vertrouwt om een of twee karakters uit je film te creëren. Het trachten doorbreken van de conventionele narratieve vormen, was mijn belangrijkste motivatie bij het maken van de film. Ik heb altijd het gevoel dat iets wat mij aanspreekt, ook minstens een aantal andere mensen zal aanspreken.
Gebaseerd op een waar gebeurd verhaal, focust ‘De stem van mijn vader’ op een verleden dat overschaduwd wordt door het onvermogen van individuen om een relatie aan te gaan met de maatschappij als geheel. De acteurs in de film spelen zichzelf.. Zij pasten de dialoog die ik schreef elk op hun manier aan. En wat naar voren komt is veel meer dan de dialoog die ik schreef. Daarvoor staan we in de schuld bij Zeynel Dogan, die de hoofdrol speelde, en ook de co-directie van de film op zich nam. Samen met zijn moeder, heeft hij belangrijke bijdragen aan de film geleverd, zowel voor als achter de camera.
Biografie van de directeurs:
Orhan Eskiköy / schrijver-directeur
Hij richtte “Perisan Film’ op samen met Özgür Dogan en Zeynel Dogan in 2008, om creatieve films te maken. ‘Op weg naar school’ is zijn eerste langspeelfilm. Hij wordt hierin ondersteund door Sundance en het Jan Vrijman Fonds, en werd geselecteerd voor vele prestigieuze festivals. Als documentaire was ‘Op weg naar school’ een groot succes in Turkije, waar hij verschillende festival-awards won, en waar bijna 10000 tickets verkocht werden.
Filmografie:
2009: Op weg naar School
2004: Moeders en kinderen – kortfilm
2004: Ballingschap – kortfilm
2001: Elke droom is een gebarsten spiegel – kortfilm
Zeynel Dogan / directeur
Hij is een onafhankelijke Koerdische filmmaker. Zijn andere projecten omarmen de kunst van het contrast, plaatsen beelden van kinderen die met sneeuwballen spelen naast soldaten met geweren. Hij is de coördinator van het Diyarbakir Media Center, waar de lokale jeugd getraind wordt in het maken van hedendaagse video. Hij maakt ook deel uit van het filmmaker initiatief Perisan Film.
Filmografie:
2007: Meisjes van Dersim – kortfilm
2007: De oude man – kortfilm
2005: Er is niet… – kortfilm
2002: çek – çek – kortfilm
