70 jaar geleden gebeurde er in Turkije een volkerenmoord die nooit tot het bewustzijn van Europa en de wereld is doorgedrongen. In het voorjaar van 1937 drongen Turkse militairen binnen in de provincie Dersim, een provincie in Oost-Turkije die bewoond wordt door alevitische Koerden. Dorpen werden platgebrand en tienduizenden burgers – mannen, vrouwen en kinderen, werden vermoord. De overlevenden werden naar West-Turkije gedeporteerd.
De sprekers die worden uitgenodigd:
* Ayse Hür, historicus en columnist, Istanbul
* Prof. Dr. Ronald Münch, Universiteit van Bremen
* Hilda Tchobaian, Voorzitter van de Armeense Federatie voor Gerechtigheid en Democratie
* Haydar Isik, Schrijver en Voorzitter van de Vereniging voor de Heropbouw van Dersim
* Hans Branscheidt, EU Turkey Civic Commission
* Serafettin Halis, Lid van het Turks Parlement (DTP) voor Dersim (Tunceli)
* Aysel Tugluk, Lid van het Turks Parlement (DTP) voor Diyarbakir
* Songül Erol Abdil, Burgemeester van Dersim (Tunceli)
Hieronder leest u de oproep die gericht is aan alle democratische organisaties, verdedigers van de mensenrechten en de media:
We zullen de Genocide van Dersim niet vergeten, noch laten vergeten
Het is de 70ste verjaardag van de Genocide in Dersim. Alhoewel het reeds 70 jaar geleden is, is deze genocide in Dersim (1937-1938), deze massamoord die door de Turkse regering werd gepleegd niet vergeten en zal het ook niet vergeten worden daar de schuldigen nog niet aan het licht werden gebracht.
De massamoord in Dersim begon toen het regime van de Turkse republiek Dersim voorstelde als een doelwit door te zeggen dat ‘Dersim is een Doos van Pandora’.
Eerst werd de naam van Dersim in 1935 veranderd in Tunceli.
Om deze massamoord te kunnen uitvoeren, kwam de Ministerraad op 4 mei 1937 samen in Ankara en ondertekende een document dat als ‘topgeheim’ werd geklasseerd en waarin het bevel werd gegeven voor de massamoord in Dersim.
Volgens de officiële cijfers werden twaalfduizend mensen vermoord in Dersim. Volgens de mensen van Dersim zelf werden evenwel zeventigduizend mensen omgebracht. Na deze wrede daad werden duizenden mensen verbannen uit hun geboortestreek.
Op 16 november 1937 werd Seyit Riza, één van de Koerdische leiders, samen met zeven kameraden opgehangen in Elazig. Ondanks alle pogingen van de familie, werden de begraafplaatsen van Seyit Riza en zijn kameraden nooit onthuld.
De Genocide in Dersim is niet de enige genocide die de Republiek Turkije tegen de Koerden en alevi’s gepleegd heeft. De ‘vuurbronnen’ van ‘Murat Pasha de vuurgraver’, die bijna honderdduizend Koerdische Kizilbash alevi’s heeft vermoord tijdens de heerschappij van de Ottomaanse sultan Ahmet I (1601-1611), wordt nog steeds herinnerd. Met een zoveelste massamoord deed men in 1935-1938 een poging om het probleem dat Sultan Yavuz Selim in 1514 niet had kunnen oplossen door veertigduizend mensen met het zwaard te vermoorden, op te lossen.
De tragedie van 1938 heeft niet alleen doden, gewonden en bannelingen veroorzaakt. Het heeft tevens een ontvolkte regio, wiens naam en aanwezigheid verbannen is, nagelaten. De Koerden van Dersim hebben een geplande, sytematische genocide meegemaakt en een extreem wreed assimilatieproces omwille van hun identiteit, taal, cultuur en religieuze overtuigingen.
Het beleid van de Republiek Turkije van ‘één taal en één natie’ wordt vandaag de dag nog steeds voortgezet en is de bron van zware massammoorden, eerst in Kocgiri, dan bij de Opstand van Sheikh Said, in Zilan en in Dersim.
Tijdens de Genocide in Dersim heeft de Turkse regering duizenden mensen vermoord. Degenen die overleefden, werden verbannen. Dersim werd ontvolkt. De oorzaak van deze meedogenloze daden was het zijn van een Koerd, alevi of Kizilbash. Na 70 jaar wil Turkije nog steeds deze Genocide niet erkennen. De verscheurde families konden nooit hun verleden ontdekken. Duizenden mensen hebben nog steeds geen nieuws ontvangen van hun families of goede vrienden. Waar de Koerdische kinderen die indertijd door de Turkse regering werden meegenomen nu verblijven is onbekend. Vele andere landen die gelijkaardige ervaringen hebben gehad en een genocide hebben gepleegd tegen hun volk hebben het onrecht en het verdriet dat zij hebben veroorzaakt toegegeven en zich hiervoor verontschuldigd. Toch blijft Turkije weigeren en gebruikt zij haar strategie ‘het bestaat niet’ voor de Koerdische genocide net zoals zij die gebruiken voor de Armeense genocide.
Latijns-Amerika noemde het ‘Vrede Stichten’; Japan noemde het ‘het verleden achter ons laten’; Italië sprak over de ‘schoonmaakoperatie’; Oostenrijk gaf zijn ‘Nazi collaboratie’ toe; Zwitserland zag haar ‘Nazi-verleden’ en het ‘Nazi-goud’ onder ogen. Australië verontschuldigde zich bij de Aborigines. Canada deed hetzelfde bij de Quebecois. Zuid-Afrika maakte een einde aan het racistische Apartheidsregime. Deze en andere gelijkaardige voorbeelden bewijzen dat het enkel mogelijk is om in het reine te komen met de sporen en invloeden van het verleden door ‘ontkenning’ en ‘vernietigende strategieën’ achter ons te laten. Zoals duidelijk blijkt uit deze voorbeelden, gaat de weg naar een samenleving in vrede via een democratische mentaliteitswijziging.
Nochtans heeft Turkije haar verlangen naar massamoorden, wat deel uitmaakt van het beleid, nog steeds niet verlaten. De Koerdische regio’s worden nog altijd gebombardeerd, dorpen worden leeggemaakt, mensen worden vermoord omwille van hun identiteit en cultuur. Om de wereld te herinneren aan de Genocide van Dersim 70 jaar geleden, organiseren wij de ‘Dersim ’38 Conferentie’ in het Europees Parlement op 13 november 2008. We zullen er zijn om onze geschiedenis onder ogen te zien, om te tonen dat we onze voorouders en moeders die werden vermoord niet zijn vergeten en nooit zullen vergeten.
We zijn ervan overtuigd dat de oplossing voor onze verschillen niet moorden of sterven is, zoals in het geval van de Genocide in Dersim en verschillende andere Koerdische revoltes, maar dat we die moeten beschouwen als een culturele rijkdom. De oplossing voor de Koerdische kwestie kan noch door ontkenning noch door vernietiging bereikt worden maar enkel door een vreedzame aanpak. Een veilige toekomst kan enkel bereikt worden wanneer de regering haar verleden onder ogen zal zien. Anders zal de pijn en het trauma nooit eindigen en zal het niet bijdragen tot de oplossing van dit probleem.
Armeniërs, Grieken, Koerden, Joden, Alevi’s-Kilizbashi’s, Syriërs, Assyriërs, alle burgers van Turkije en deze die als ‘anderen’ worden geklasseerd zijn degenen die Turkije haar verleden kan doen aanvaarden.
Het is daarom dat de Vereniging voor de Heropbouw van Dersim een conferentie organiseert betreffende de Genocide van Dersim in 1938 in het Europees Parlement in Brussel met de Linkse Partij als gastheer.
Wij nodigen alle EU-landen, de VN, de civiele organisaties en het Koerdische volk uit op deze conferentie die zal doorgaan op 13 november 2008 om 15u.
Voor deelname aan deze conferentie, stuur uw naam, adres, e-mail en telefoonnummer naar dhr. Ahmet Dere: [email protected]
Dersim-Gesellschaft für Wiederaufbau e.V. (Gemeinnützig)
Holweider Str.40, 51065 Köln
Tel.: 00-49-2216160611
www.dersim-wiederaufbau.de
Für Ihre Spenden: Postbank Dortmund
Kontonummer: 687 152 466; Bankleitzahl: 440 100 46
