Mijnheer de president, 

Tijdens het campagne van de algemene verkiezingen van 22 juli werden veel beloftes gedaan; de versnelling van de ondertussen vertraagde democratische proces, de activering van de politieke en economische hervormingen, de oplossingen zoeken van de Koerdische kwestie via dialoog. Deze beloftes hadden veel hoopvolle verwachtingen gemaakt.

Helaas, het omgekeerde is gebeurd; het geweld en het nationalisme is gestegen, er was geen plaats meer voor oplossingen met wederzijdse verstandhouding. Twijfels, onszekerheid en onveiligheid is gestegen. Wij zijn terecht gekomen in een toestand waarin de Turken en de Koerden geen zin meer hebben om samen te leven. Ondanks de hierboven vermelde negatieve toestanden, zijn we van overtuigd dat het nog mogelijk is alle wonden te genezen en zorgen dat het tussen de volkeren die al honderden jaren samenleven in vrede mogelijk is.

Voor de toekomst van ons land; willen we u beloven ons volle steun te geven, voor een politieke daad, welke geen plaats heeft voor separatisme, mensen leven waardeert, gebaseerd is op de gerechtigheid en vrede.

Via deze brief willen u laten weten dat we elke stap van u in de richting van een oplossing zonder geweld volledig gaan steunen.  Hoofdgerechtshof is van mening dat de DTP een gevaar vormt voor de staatseenheid. We denken andersom. In die zin dat deze partij ongeveer 2 miljoen stemmen gehaald heeft en volledig volgens de grondwet in het parlement gekomen. Het verbod op deze partij zal het land in chaos brengen. Indien we op het moment dat we naar de oplossingen voor de economie en mensenrechten moeten zoeken, een partij als DTP sluiten veroorzaken we de inspanningen en het geweld aan. De democratie zal een zware klap krijgen. Indien in dit land Koerden zijn die met hun eigen identiteit aan politiek willen doen, moeten hun eigen partij ook kunnen hebben. De aanvaarding van dit feit zal ons helpen de vreedzame politiek te ontwikkelen. Het zal ongetwijfeld ook helpen om op alle vlakken vooruit te gaan.  De basisproblemen liggen in het niet aanvaarden van de diversiteit. De dwang om één type burger te hebben welke met alles akkoord gaat en geen genade heeft voor iedereen die niet hetzelfde denkt als hemzelf is onaanvaardbaar.

We kunnen niet akkoord gaan met deze mentaliteit. Om dat te beëindigen moet de grondwet veranderen. We zijn van mening dat het parlement die wettelijke verandringen kan doen en dat er genoeg parlementsleden zijn om dat te realiseren. De oplossingen van het probleem hoeft niet gezocht worden gerechtelijke uitspraken. Ze moeten een oplossingen vinden door de politiek. Er moeten wettelijke veranderingen komen in de grondwet. Het verbod leggen op de politieke partijen moet gebeuren in het kader van de democratische principes. De enige weg om onze diverse rijkdommen in een geheel te beschermen is die van de universele waarden te erkennen en toepassen. Etnische afkomst, cultuur, vrijheid in politiek denken, vrijheid van meningsuiting, en andere vrijheden moeten zonder vrees kunnen gediscussieerd worden.

De Koerdische kwestie, zoals men het weet, is niet alleen een kwestie van het geweld en veiligheid. Het is sociaal, politiek, psychologische, menselijk, economische, enz… Hoe is dit probleem ontstaan, hoe komt het dat het blijft bestaan, en waarom het tot nu toe niet kon opgelost worden met militaire aanpak? Het is belangrijk dat de Turken en de Koerden elkaar leren verstaan. Indien we ons in de plaats van de andere plaatsen kunnen we het begrijpen.

De voorordelen moeten weggewerkt worden. We moeten leren de realiteit accepteren. In plaats van elkaar te leren kennen mogen we elkaar niet dingen om te worden zoals we het willen bepalen. We moeten leren naar elkaar te luisteren. ‘de enige waarheid is die van mij’ is een gevaarlijke daad. Haat en elkaar niet aanvaarden brengt het conflict mee. We moeten ons verstand en goede wil tonen om een proces van dialoog te laten starten. We kunnen via die weg onze samenlevingskracht verstevigen. We kunnen leren elkaar vergeven in geval van fouten t.o.v. elkaar.

We constateren dat de Koerdische kwestie besproken word met de Amerikanen, Europeanen, en niet met de Koerden, o.a. de DTP-parlementsleden en de burgemeesters die in feite de echte gesprekspartners zijn.  Tijdens de discussies over de culturele rechten, burgerschap, identiteit, onderwijs, regionale bevoegdheden, grondwet,  end… zien we hetzelfde. Deze mentaliteit van de ontkenning, doen alsof ze niet bestaan, is onaanvaardbaar, pijnlijk en schtikwekkend. De Koerdische kwestie kan een oplossing vinden als alle belanghebbende partijen aan de discussietafel zitten. Voor diepgaande gesprekken moeten de DTP-parlementsleden, met ongeveer 2 miljoen stemmen, gevraagd worden. In plaats van op voorhand hun mening te weigeren vinden we dat het heel belangrijk is te luisteren naar hen. Hun inzet voor een blijvende vrede is van levensbelang.  Voor een dialoogsfeer en vrede, is het belang van het stoppen van de gewapende conflict van levensbelang. Het kan niet van zelf gebeuren. Er moeten positieve signalen gegeven en concrete stappen gezet worden. Zonder dat te doen is het onmogelijk deze gewelddadige situatie te eindigen. Ervaringen uit het verleden zijn een goede les voor ons. De laatste terroristische, pijnlijke daad in Diyarbakir en soortgelijke mogen onze moed en wil niet verhinderen. We weten het, elke hindr voor de democratische vooruitgang en vredesinitiatieven, geeft de aanleiding tot nog meer geweld en voorstander er van.

Daarom, geloven we in de belangrijke rol van de uitspraak “ontwapening” die ook door Mr. De Eerste Minister is gebruikt. Elke initiatief die in dit kader de problemen van de regio’s wilt aanpakken zal de organisaties die het geweld en wapen lief hebben ontmoedigen. Overal in de wereld zijn de problemen opgelost na de initiatieven van de “ontwapening”. Het succes van dergelijke projecten, brengt de potentiële militanten van de organisaties tot de mening dat de oplossing niet in de wapens maar in de democratische weg verwezenlijken. Als men echt resultaten boeken, moeten we denken aan de ontwapening van de PKK in dat kader discussiëren. Methodes van verklikken, spitanten, en dergelijke zijn beledigend en veroorzaken psychologische complexen. De oplossing kan niet komen aleen met woorden. Er moet een project zijn met aandacht voor sociale, economische vrede, en wederzijdse respect. Niemand mag gedwongen worden om te verklikken. De daden mogen niet elkaar uitdagend zijn voor gevechten maar om aan tafel te zitten. Wij, met aandacht voor deze feiten, geloven in deze weg die de weg zal openen voor sociale, en politieke problemen. Met een deftige programma kan een blijvende vrede gerealiseerd worden. Het geweld en terreur zal eindigen.   

Geachte president, 

Wij, die dezelfde pijn, dezelfde twijfels en ongemakken delen, en hoop hebben op vrede, willen niet in elkaars ogen kijken zonder schuldgevoel. We moeten elkaar omhelzen zonder vrees, leven als broeders naast elkaar. We verlangen naar dat soort leven. We verlangen naar zo een eenheid. We zullen blijven strijden voor onze hoop. We zullen iedereen steunen die onze hoop wilt realiseren. De grondwet heeft de functie van de eenheid van de landgenoten aan de president toevertrouwd. Wij verzoeken u actief rol te spelen om de bovenvermelde problemen op te lossen.  

 Hoogachtend, Ondertekenaars :Ahmet Alp (Voorzitter Balie van Bingöl), Prof.Dr. Ahmet İnsel, Prof.Dr. Ali Nesin, Aydın Engin, Ayhan Çabuk (Voorzitter Balie van Van), Prof.Dr. Ayla Gürsoy, Prof.Dr. Ayşe Buğra, Prof.Dr. Ayşe Erzan, Prof.Dr. Ayşe Öncü, Prof.Dr. Baskın Oran, Prof.Dr. Betül Tanbay, Prof.Dr. Binnaz Toprak, Prof.Dr. Burhan Şenatalar, Prof.Dr. Büşra Ersanlı, Can Paker, Cengiz Aktar, Cevdet Uçungan (Voorzitter Balie van Kars), Prof.Dr. Çağlar Keyder, Prof.Dr. Doğu Ergil, Prof.Dr. E.Ahmet Tonak, Ergin Cinmen, Prof.Dr. Erol Katırcıoğlu, Prof.Dr. Fatma Gök, Prof.Dr. Fazıl Hüsnü Erdem, Prof.Dr. Ferhunde Özbay, Prof.Dr. Fikret Adaman, Prof.Dr. Fikret Adanır, Prof.Dr. Fuat Keyman, Prof.Dr. Füsun Üstel, Prof.Dr. Gençay Gürsoy, Prof.Dr. Gülhan Türkay, Prof.Dr. Gülen Aktaş, Prof.Dr. Günay Göksu, Prof.Dr. Gürol Irzık, Prof.Dr. Halil Berktay, Hülya Gülbahar, İbrahim Betil, İlhan Uzgel, Prof.Dr. İonna Kuçuradi, Prof.Dr. İrfan Açıkgöz, Prof.Dr. Jale Parla, Prof.Dr. Kadir Cangizbay, Prof.Dr. Kuvvet Lordoğlu, Prof.Dr. M.Zaman Saçlıoğlu, Mahmut Güven (Mardin Barosu Bşk.), Mebuse Tekay, Mehmet Ali Özel (Voorzitter Balie van Siirt), Prof.Dr. Melek Göregenli, Mesher Yürek (Voorzitter Balie van Bitlis), Prof.Dr. Mete Tunçay, Prof.Dr. Mete Tapan, Prof.Dr. Mithat Sancar, Prof.Dr. Murat Belge, Müslüm C. Akalın (Voorzitter Balie van Urfa), Prof.Dr. Nazan Aksoy, Nebahat Akkoç, Nevzat Anuk (Voorzitter Balie van Hakkari), Prof.Dr. Nihal Saban, Prof.Dr. Nilüfer Tapan, Prof.Dr. Nurhan Yentürk, Nurşirevan Elçi (Voorzitter Balie van Sirnak), Prof.Dr. Nüket Esen, Prof.Dr. Nükhet Sirman, Osman Kavala, Oya Baydar, Prof.Dr. Oya Köymen, Prof.Dr. Öget Öktem Tanör, Ömer Faruk Gergerlioğlu, Özgür Ulaş Kaplan (Voorzitter Balie van Tunceli), Prof.Dr. Reşit Canbeyli, Prof.Dr. Rezzan Tuncay, Sait Sever (Voorzitter Balie van Mus), Sedat Özevin (Voorzitter Balie van Batman), Prof.Dr. Selçuk Erez, Prof.Dr. Seyfettin Gürsel, Sezgin Tanrıkulu (Voorzitter Balie van Diyarbakir), Prof.Dr. Sibel Irzık, Prof.Dr. Şahika Yüksel, Prof.Dr. Şebnem Korur Fincancı, Prof.Dr. Şerif Mardin, Prof.Dr. Şevket Pamuk, Prof.Dr. Şeyda Özil, Prof.Dr. Şükrü Hatun, Prof.Dr. Tahsin Yeşildere, Tarık Ziya Ekinci, Temel İskit, Timur Demir (Ağrı Barosu Bşk.), Prof.Dr. Turgut Tarhanlı, Prof.Dr. Ülkü Azrak, Ümit Kardaş, Ünal Ünsal, Volkan Vural, Prof.Dr. Yaman Barlas, Yavuz Önen, Prof.Dr. Yıldız Sey, Yılmaz Ensaroğlu, Prof.Dr. Yusuf Zeren, Prof.Dr. Yücel Sayman, Prof.Dr. Zehra İpşiroğlu, Zeynep Tanbay. (NZ/TK)21.02.2008

F
E
E
D

B
A
C
K