Els Vanden Meersch: Xwesh hatin/Welcome/Hosgeldiniz
Erkend (Siirt)
Copyright foto Els Vanden Meersch
Galerie Annie Gentils is verheugd het project Hosgeldiniz /Xwesh hatin/Welcome van de kunstenaar Els Vanden Meersch (1970 Ninove) integraal en als eerste in België in de galerie voor te stellen.
Els Vanden Meersch ziet haar foto’s, sculpturen en installaties als portretten waarin het geheugen van de architectuur een centrale rol speelt: architectuur is voor haar het werkterrein van de herinnering. Sedert 2009 heeft Vanden Meersch haar werkterrein van Europa naar het Nabije Oosten verlegd (Turkije, Iran, irak).
In een fotoserie van 330 opnamen van 125 Koerdische dorpen en woningen, voornamelijk gefotografeerd tussen de herfst 2009 en de zomer 2010, legt zij een politiek mechanisme bloot van vernietiging en onderdrukking. Daarbij gebruikt Vanden Meersch het medium fotografie in de haar eigen wijze van herhaling in de presentatie.
Els Vanden Meersch behoort tot een nieuwe generatie van kunstenaars die de internationale politieke geschiedenis als onderwerp kiest.
Hosgeldiniz /Xwesh hatin/Welcome is de derde solotentoonstelling van Els Vanden meersch in de galerij.
Els Vanden Meersch studeerde aan de Hogeschool Sint-Lukas Brussel, het Hoger Instituut voor Schone Kunsten te Antwerpen en de Rijksacademie Amsterdam.
Els Vanden Meersch:
Hosgeldiniz /Xwesh hatin/Welcome
“Ik werd voor het eerst geconfronteerd met een vernietigd Koerdisch dorp tijdens een prospectie reis in 2009 naar Diyarbakir en omgeving. Geïntrigeerd door dit bezoek ging ik op zoek naar beeldmateriaal van andere vernietigde dorpen. De regio ligt bezaaid met ‘spookdorpen’, maar er zijn weinig fotografische bronnen die dit documenteren. Foto’s over en door Koerden tonen meestal de folklore als culturele eigenheid. Over de vernieling van de dorpen werd reeds uitvoerig gerapporteerd. Maar het aantal gepubliceerde beelden van de spookdorpen staat niet in verhouding tot de schaal van de gebeurtenis. Turkije is zoveel in beeld gebracht maar de Zuidoostelijke regio lijkt een blinde vlek op de visuele kaart. Dat foto’s zo schaars zijn, is merkwaardig in onze actuele cultuur waarin elk relevante gebeurtenis ook een strijd is om de productie en distributie van beelden.
Ik kreeg via de DTP ( de Demokratische Koerdische Partij) een lijst van de dorpen met hun benaming en provincie. Situering op kaart of beeld was er niet. Als fotografe/beeldend kunstenaar was dit moeilijk te bevatten en ik begon aan het project Hosgeldiniz/Xwesh hatin/Welcome met het doel om zoveel mogelijk van de naar schatting 3.500 vernietigde dorpen te fotograferen. In mijn werk ga ik steeds op zoek naar hoe geschiedenis gerepresenteerd wordt aan de hand van architectuur: wat al dan niet bewaard of gerestaureerd wordt binnen een actueel politiek klimaat.
Fotografisch beeldmateriaal beklijft, maakt tastbaar en onuitwisbaar. Een visueel geheugen maakt een dwingend deel uit van elke cultuur. De hele Zuidoostelijke regio is nog steeds een weergave van de doorslaggevende gebeurtenissen in de verdere ontwikkeling van het land en van zijn verschillende bevolkingsgroepen.
De fotografische reeks ‘Hosgeldiniz/ Xwesh hatin/ Welcome’ is een kruising geworden tussen politieke documentaire en beeldend kunstwerk. De beelden tonen het onderwerp als een voltooid verleden tijd terwijl het onderwerp dat in wezen nog niet is. De scheiding tussen verleden en heden is hier niet mogelijk.
Het uiteindelijke resultaat bestaat uit foto’s van 125 dorpen verspreid over 5 provincies (Diyarbakir, Batman, Mardin, Siirt, Sirnak). Deze hoeveelheid beelden geeft een staalkaart van sporen van destructie verspreid over het gebied maar evengoed van de imponerende diversiteit aan religie en landschap.
In de galerij wordt het project tentoongesteld in 330 foto’s. In een seriële strakheid wordt de droge weidsheid van een landschap vol littekens weergegeven.
Via vele suggesties in de beelden wordt ook een weergave gegeven van de vele verschillende minderheidsreligies en staatspropaganda in de regio.
De dorpen worden benoemd met hun onofficiële Koerdische naam. Alle tekst aanwezig in de beelden, hetzij officiële opschriften en slogans, hetzij graffiti door militairen, PKK leden of door verliefde koppeltjes worden consequent vertaald. Deze verzameling ‘verhalen’ kent geen hiërarchie qua belangrijkheid aan informatie. Vanuit dit neutraal standpunt geven de ‘teksten’ en ‘opschriften’ een beeld van het leven in het lege landschap. Samen met de putten en de gaten tonen ze de complexiteit van het gegeven.
Op de bovenverdieping wordt een analytisch grid tentoongesteld van de ondertussen verlaten, politieke gevangenis in Sinop. Sinop is een klein badstadje in Noord Turkije aan de Zwarte Zee. Net zoals de verlaten schoolgebouwen die ik aantrof in Zuidoostelijk gebied wordt dit gebouw eveneens ondersteund door zinsneden van Ataturk, Einstein en Shakespeare.”
