“Ik ben begonnen met journalistiek op zestienjarige leeftijd, 9 september 1952, in Izmir in de Turkse Republiek.
Het waren de eerste jaren aan de macht voor de democratische partijen. Zij beloofden een echte democratisering in het land. Niettemin bevonden zich 184 personen achter ijzeren tralies op beschuldiging van lidmaatschap van een communistische organisatie; onder hen meerdere schrijvers en artiesten. Een stijgend aantal journalisten en schrijvers zouden volgen.
De officieren van het Turkse leger wierpen op 27 mei 1960 het democratisch bestuur via een staatsgreep omver met de belofte een democratisch regime op te richten. Zij weigerden echter de Koerdische intellectuelen die zich in de cel bevonden te bevrijden. Daarenboven deporteerden zijn meerdere bekende Koerdische persoonlijkheden en zetten onze wereldberoemde schrijver Aziz Nesin en de moedige journalisteIhsan Ada gevangen.
Mikpunt zowel tijdens de coalitieperiodes, de staatsgrepen van 1971 en 1980, alsook de postmoderne staatsgrepen gedurende de eeuwwisseling waren telkens journalisten, schrijvers, artiesten alsook verdedigers van arbeidersrechten, het Koerdische volk en nationale minderheden.
In mijn zestig jaar lange carrière als journalist, jaren van ballingschap meegeteld, heb ik enkel repressie, opsporingen, processen, veroordelingen, ballingschap en doodsbedreigingen gekend.
De details en bewijzen van al dit non-respect voor de vrijheid van meningsuiting bevinden zich in mijn 1000 pagina’s dikke memoires, recent uitgebracht in twee volumes onder de titel ‘De staatloze journalist’.
Ter gelegenheid van deze 60ste verjaardag van mijn journalistieke carrière wil ik niet praten over mijn eigen problemen en strijd. Ik wil enkel de nadruk leggen op de belabberde staat van de vrijheid van meningsuiting en pers in een land dat nog altijd lid is van de Raad van Europa, de OSCE, NAVO en kandidaat lidstaat voor de Europese Unie.
Over drie dagen zal het de verjaardag zijn van één van de meest bloedige putschen van de afgelopen eeuw; de staatsgreep van 12 september 1980. Ondanks elke bevestiging van democratisering, is de Grondwet van de putschisten nog steeds in werking en volgen de repressieve praktijken tegen Koerden, nationale en confessionele minderheden elkaar op met dezelfde wreedheid.
Als we over cijfers praten:
In deze zestig jaar zijn er nooit honderd journalisten terzelfdertijd gevangengezet zoals dat vanndaag het geval is.
In deze zestig jaar zijn er nooit duizenden mannelijke en vrouwelijke politici terzelfdertijd gevangen gezet.
En op 10 september 2012 zullen 44 journalisten berecht worden door een Turkse rechtbank op beschuldiging van “terrorisme”.
Het Turkse volk: Turken, Koerden, Armeniers, Assyrieêrs, Grieken, Joden en meer dan vijftig andere etnische groepen, verdient dit niet.
De Europese volkeren die de Europese unie beschouwen als een samenlevingsproject van vrije volkeren in vrede en sociale rechtvaardigheid, verdienen dit niet.
Schande aan de Turkse politieke leiders die verklaren erfgenaam te zijn van de zestien “Turkse staten”, eeuwen geleden gesticht, die de ambitie hebben Turkije te zien als de tweede machtigste staat in de Europese Unie, na Duitsland en die elke middel gebruiken om een neo-ottomaanse hegemonie op te richten in het Midden-Oosten.
Schande aan de Europese leiders die onderhandelen met Turkije en die haar nog altijd beschouwen als een valabele kandidaat voor de Europese Unie, die zwijgen over de constante schending van de vrijheid van meningsuiting en die om het even welke toegeving doen ten op zicht van Ankara om de stemmen van kiezers van Turkse origine binnen te halen.
