De oude man die ik nu ben was ooit een jonge advocaat die protesteerde tegen het regime en in de gevangenis belande bij mannen die zo oud waren als zijn vader. Nu zit ik vast bij mensen die mijn zoon, dochter en zelfs kleinkind zouden kunnen zijn. Wie anders maakt er zo’n boeiende ervaring mee? In een ander leven en situatie was het misschien heel anders verlopen.
Mijn levensverhaal begint op de dag dat mijn liefste moeder mij het leven schonk op een koude herfstavond in een stal. In de schijn van een olielamp is mijn zoektocht begonnen. Ik was voorbestemd om in de wervelstorm van het leven een strijd te voeren, of als een blad te zijn die in de herfst van de boom valt en zal rotten in de grond. Vandaag nog zie ik mijn leven in het arme dorp waar we water uit de vuile beek dronken, waar kinderen met harde hand werden opgevoed. Daar is het bewustzijn voor gerechtigheid in mij gegroeid. Vanaf dat moment is dat mijn missie geweest. Om op te komen voor de zwakkeren en de onderdrukten.
Ik liet me vanaf die dag leiden door gerechtheid en heb volgens die principes gehandeld. Op die dag is het kind in mij echter dood gegaan. Als het kind in je dood is, ben je zelf ook dood. Ik had als volksvertegenwoordiger een rijk leven geleid kunnen hebben met een groot huis, bedienden die al mijn wensen zouden vervullen en rijke vrienden en jullie hadden dan veel geld kunnen erven als ik dood was. Maar lieve mensen, ik heb gekozen voor dit leven. Het rijke leven interesseerde me niet. Het idee dat er zoveel arme mensen waren die amper eten hadden na lang en hard werken vervulde me met pijn. Tot het einde van mijn studies in het lyceum had ik geen overjas. In het ijskoude Kars was ik verkleumd als ik van school naar mijn studentenhome ging. Ondertussen is er 45 jaar overgegaan, maar er is niets veranderd. Vandaag nog gaan de leerlingen van de lagere school uit de dorpen van Kars zonder overjas naar school, de koude slaat in hun lijf en leden en hun fragiele lichamen en geesten zijn verkleumt.
Liefste mensen, jullie opa is geen bruut die plezier heeft als er kinderen honger of koud lijden. In tegendeel, het leven is vol met rijkdom, maar het is ook zo kort als de afstand tussen de bergen en de tralies. Mijn geliefden, ik verneem dat jullie weten waarom jullie opa in de gevangenis zit. Ik heb gezegd dat ik niet wilde dat kinderen zouden doodgaan en in de gevangenis zouden belanden. Ik heb gezegd dat ik wilde dat mijn engelen met hoop zouden leven en niet met angst in hun ogen zouden leven. Tijd is getuigen van het feit dat mensen die het opnamen voor kinderen om hen een hoopvol leven te geven, werden bestempeld als terrorist. Zonder onderscheid van Turk, Koerd of Circassiër. Want de overheid wilde niet dat de strijd waarbij het bloed van tienduizenden jongeren in de donkere aarde is gevloeid zou stoppen. Neen, ze willen dat jongeren zouden stelen en ijveren om miljardairs te worden.
Ik ben de strijd aangegaan tegen deze bloeddorstige vampiers. Ik heb het volk opgeroepen om een halt toe te roepen tegen al het bloedvergieten van onze kinderen. Maar mijn oproep heeft de AKP wakker gemaakt.
“Jij bent een soort Gandi en jou volksverzet heeft vele leden van de AKP verontrust. Toen je Emre Uslu als doelwit hebt genomen hebben ze je in de gevangenis gegooid” werd me gezegd. Toen ik dit hoorde sloeg mijn hart over van geluk. Ik had de in maatpakken geklede Khomeyni’s kwaad gemaakt. Mijn leven in de gevangenis was niet voor niets geweest en had een betekenis gekregen. Ik ben gelukkig dat ik, jullie grootvader een deel mag uitmaken van de geschiedenis. Elke dag word ik wakker met een gevoel van vreugde en haal ik energie en moed uit het feit dat het niet voor niets is geweest.
Mijn liefste nakomelingen,
Sta het toe dat jullie opa een beetje onnozel doet, maar het feit dat ik de Khomeyni’s heb kunnen opjagen door mijn volksopstand doet mij al deugd. Als deze echter niet verder gezet wordt door het volk, zal al deze moeite wegwaaien als een zandkasteel door een lichte bries.
De angst die ze gekregen hebben zullen ze in de rechtbanken in mijn gezicht gooien, maar dan zullen ze op heterdaad betrapt worden. Dan zal iedereen hun ware gelaat zien. De opgeslotenen zullen door hun daden geschiedenis schrijven. De waarheid zal in zijn volle glorie verschijnen en zal als nalatenschap doorgeven worden naar de volgende generatie. Alleen al door deze kennis heb ik gemoedsrust kunnen verkrijgen en aanvaard ik het leven in gevangenschap. De ketens rond mijn polsen beschouw ik als medailles. Om in vrijheid te kunnen leven was het nodig om dit te ondergaan. Vrijheid is als een meisje die aan de besneeuwde bergen staat te wachten op de terugkomst van haar lief.
Liefste vogels in het hof van Eden,
Wees niet bezorgd om mij, jullie opa is opgenomen in de warme schoot van tijd en ik ben niet ver weg, ik ben altijd en overal bij jullie. Ik ben aanwezig in jullie gesprekken en in het licht die jullie verspreiden. Af en toe vraag ik me wel eens af of iemand achter mij heeft gevraagd. Automatisch gaat dan mijn hand naar mijn broekzak waar de telefoon ooit was, als ik dan voel dat er geen telefoon is besef dat ik in de gevangenis zit. Maar jullie opa kan ook wennen aan een leven zonder telefoon, hier worden immers de telefoons afgeluisterd. Ze mogen ze houden. Maak je geen zorgen om mij, elke dag in de gevangenis wordt ik sterker en put ik moed uit het feit dat geen enkele roestige keten mijn vrije gedachten kan ketenen. Mijn romans; De Kruisiging van Tijd; Zonneland en Vuur van Siro zetten hun weg verder. Mijn laatste roman, De Honden van de Republiek, die ik in april wilde uitgeven is half afgemaakt na mijn komst in de gevangenis. Omdat ik geen computer heb, ben ik echter genoodzaakt om verder te schrijven met een pen. Hoe mijn leven hier zal verder verlopen, zal ik jullie later uitvoerig beschrijven.
O, voordat ik het vergeet, in de pers is er in de laatste maanden uitvoerig geschreven over de assimilatiepolitiek van de huidige regering en de Koerdische volkspolitiek. Er wordt beweert dat er vijfduizend burgers zijn opgepakt. Wat ik nu opmerk en vastgesteld heb is dat de vertegenwoordigers van die burgers in stilte gehuld zijn, net alsof er niets gebeurd is. Weer een regel voor in mijn geschiedenisboek. Dit is voorlopig alles wat ik wil meedelen. Ik wens jullie geluk en stuur jullie warme groeten van achter de tralies.
* Mahmut ALINAK, advokaat en ex parlementair
F type gevangenis van Kandira
