Maria Luten en Azad Kardoi stelden in september 2017 hun boek ‘Het verdriet van Koerdistan’ voor. (foto: Bob Awick, HuizerNieuws)

Lezersreactie van Maria E. Luten op het artikel ‘Koerdische Mandela laat zijn volk in crisis achter’ van Judit Neurink, dat op 9 oktober 2017 verscheen in het dagblad Trouw (Nederland).

In haar artikel ‘Koerdische Mandela laat zijn volk in crisis achter’ (9 oktober 2017) naar aanleiding van de dood van de Koerdische leider Talabani, stelt Judit Neurink dat de president van de Koerden, Barzani, met zijn referendum voor een onafhankelijk Koerdistan, zich daarmee in een nieuwe crisis heeft gestort. Tevens geeft zij het Westen ook nog alle lof voor het feit dat ze een no-fly zone hebben ingesteld zodat de de facto autonome regio geformaliseerd werd. Mag ik u er echter op wijzen dat de Koerden in 1923 in een diepe crisis zijn gestort door de regeringen van onder andere Frankrijk en Engeland. Door het verdrag van Sèvres 1920 (waarin de Koerden een eigen staat werden beloofd) te verwerpen en in te ruilen voor het verdrag van Lausanne, gumden zij het Koerdische land volkomen van de kaart en lieten ze de Koerden achter als speelbal voor de gewelddadige regimes van onder andere Iran, Irak, Syrië en Turkije. Het gevolg hiervan was dat honderdduizenden Koerden gedwongen werden gedeporteerd, vervolgd, gevangengenomen, geëxecuteerd op alle mogelijke manieren, of vermoord werden door talloze gifgasaanvallen (waarbij overigens de chemische stoffen voor een groot deel door Europa werden geleverd).

Het Westen heeft nooit iets ondernomen om het Koerdische volk te helpen wanneer zij het slachtoffer werd van de terreur door de overheersende dictaturen. Terwijl de Koerden afgelopen tijd aan het front vochten tegen IS, waarvan een groot deel van de IS-‘strijders’ trouwens met Europese paspoorten met Europese vliegtuigen invlogen om mee te doen aan een genocide tegen het Koerdische volk, werden zij ondertussen ook nog gebombardeerd door het Turkse regime en hoorden wij hierover alleen een oorverdovende stilte van de Europese Unie en de Verenigde Naties. Iedere Koerdische leider, ongeacht onderlinge verschillen van inzicht, heeft maar een doel: het verbeteren van de situatie voor meer dan 40 miljoen Koerden. Meer dan 92% van de stemgerechtigde inwoners van de Koerdische regio Bashur heeft volmondig ‘ja’ geantwoord tijdens het referendum waarin gevraagd werd of ze een onafhankelijke staat willen. Dit volk snakt naar vrijheid en gerechtigheid. Na een eeuw van hevige onderdrukking laten zij zich niet meer zoet houden door praatjes van de EU en de VN. Nadat er weer een eeuw voorbij is gegaan waarin de overheersende regimes hebben geprobeerd de Koerden uit te roeien, heeft Barzani gedaan wat juist is; zijn volk gevraagd wat het wil. En het volk heeft geantwoord. Dus laten we het ‘storten in een crisis’ maar laten waar het hoort: bij de internationale wereld.

Maria E. Luten

F
E
E
D

B
A
C
K