Gedurende drie millennia, is Anatolië de thuisbasis of plaats van doorgang voor veel volkeren. Het is een regio waar Armeniërs, Assyriërs, Grieken, Arabieren, Koerden, Turken, Zazas en tal van andere minderheidsgroeperingen, zoals de Lazes, de Tsjerkezen, de Pomaken, de Yoruks, etc … naast elkaar leefden en nog steeds leven…De meerderheid van deze mensen namen het Apostolische Christendom aan, anderen het Romeinse, Orthodoxe , Chaldeische of Nestoriaans Christendom; weer anderen hingen de Islam (Soennitische, Sjiitische, etc…) of Alevitisch geloof aan; de Yezidis, een aparte groep, bleven Mazdeisch of bewaarden hun eigenoeroude overtuigingen.
Dit samenleven leidde uiteraard tot conflicten – soms zeer gewelddadige – maar bracht een veel nauwere culturele verwantheid en een etnische mix die de moordzuchtige ideologie van raciale zuiverheid of de taal verwerpt: de overgrote meerderheid van de huidige burgers van Turkije heeft voorouders van verschillende oorsprongen.
Tot dusverre heeft het Ottomaanse Rijk en vervolgens het Kemalistische Turkije de identiteit van het land op kunstmatige wijze gebaseerd op het terugdringen van dienstbaarheid en de ontkenning van de identiteit van de gedomineerde volkeren, vervolgens op een purificatie van het Turkse ras. Dit fascistische denken leidde het land tot gruwelijke massamisdaden zoals:
– De genocide op de Armeniërs en Assyrische-Chaldeeërs (1915-1916)
– De moord op Koerden, Alevieten en de Kizilbachs van Koçkiri (1919-1921)
– De gewelddadige verdrijving van de Grieken (1923-1924)
– De moord op Koerden en Assyriërs na de opstand van Sheikh Said (1925-1928)
– De massamoorden op Koerden, de Alevieten en Kizilbachs van Dersim (1935-1938)
– Ongegronde wetten en deportatie van Armeniërs, joden, Grieken (1942)
– De pogroms in Istanbul en Izmir tegen de Grieken, Armeniërs en Joden (1955)
– Oorlog tegen de Koerden (sinds 1984)
Men moet niet vergeten dat de Kemalistische republiek sinds haar stichting, doelgericht alle tegenstanders van het regime straft, ongeacht hun oorsprong, met inbegrip van de Turkse democraten.
Tot slot, het ultranationalistische negatiebeleid van Ankara gijzelt Turkse immigranten in de Europese landen met medeplichtigheid van sommige autochtone politici en moedigt hen onophoudelijk aan tegen de Armeense, Assyrische en Koerdische gemeenschappen.
Geconfronteerd met deze ideologie van haat en haar dodelijke gevolgen, stellen de verenigde volkeren van Anatolië:
– dat de idee van een raciale of religieuze suprematie verworpen moet worden en bevestigen zij hun niet aflatende inzet voor de individuele rechten van alle burgers van Turkije en de collectieve rechten van de volkeren die in die Staat leven;
– dat de fictie van een monolithische Turkije zoals bepleit door de Turkse staat verworpen moet worden en verklaren zij in tegendeel dat zij trots zijn op de rijkdom en diversiteit van de Anatolische volkeren;
– dat de Turkse staat wederom gevraagd moet worden om de revalidatie en herintegratie van de slachtoffers van de misbruiken in het verleden op zich te nemen,door de politieke erkenning van deze misstanden en een einde te maken aan hun ontkenning of hun verheerlijking;
– dat het hun overtuiging is dat het falen van Turkije om vooruitgang te boeken op weg naar democratie en de economische en sociale achterstand van de oostelijke provincies nauw verbonden is met de oorlog die de staat tegen zijn eigen onderdanen voert;
– dat zij hun engagement tot het voortzetten van de politieke strijd bevestigen zodat Turkije haar misdaden in het verleden en heden erkent, stopzet en er afstand van neemt ; teneinde Turkije in een Democratie te veranderen die respect heeft voor de minderheden en de democratische krachten, verenigd in haar verscheidenheid.
– Brussel, 13 november 2008
E
E
D
B
A
C
K