De westerse landen zijn op verschillende manieren actief betrokken in bepaalde landen in het Midden Oosten. In andere landen zijn ze dan weer eerder afwachtend. Hoe dat zal aflopen moeten we afwachten. In elk geval zien we ook hier en nu de dubbelzinnige houding van het Westen. Niet mensenrechten, niet de wil van volkeren maar de strategisch- economische belangen spelen de belangrijkste rol in hun acties.
De regimes zijn aan het veranderen, ja. Maar nog onvoldoende om te kunnen spreken over echte democratie!
In Syrië vallen dagelijks tientallen doden. Sinds een tweetal maanden heeft men het zelfs over meer dan 1400 doden. Allen doodgeschoten door de militaire eenheden. Massa’s blijven op straat komen en vragen het einde van het totalitaire regime. Intussen denkt het westen nog steeds na over hoe het kan reageren. Sommige machthebbers in de Arabische landen proberen het heersende regime overeind te houden. Iran wil een stuk van de taart in Syrië. Turkije is al enkele maanden bezig het regime te redden. In geen geval wil Ankara een verandering in haar buurland, waar ook meer dan twee miljoen Koerden leven.
In Iran zien we een hevige strijd tussen de machthebbers enerzijds en mensenmassa’s die bewegen voor democratie anderzijds.
De machtsstrijd tussen de president Mahmoud Ahmadinejad en de geestelijke leiders is nu sterk voelbaar. Dat de president de rekeningen van bepaalde geestelijke leiders durft te laten blokkeren, heeft de emmer doen overlopen.
Het volk heeft genoeg van een barbaars leven. Dagelijks worden opposanten opgehangen in de straten en stenigt men ‘overspelige’ vrouwen.
De stelling dat de westerse wereld, vooral de VSA en Israël, de hoofdoorzaak zijn van alle kwaad verliest ook veel aan geloofwaardigheid bij de bevolking.
Ook in Irak vallen dagelijks vele doden. Dat de Amerikanen nog steeds hun fout niet hebben inzien m.b.t. hoe het land geregeerd wordt, is merkwaardig. Hun militaire aanwezigheid, hun aanpak van bepaalde problemen en ook hun sterke invloed op de regeringsbeslissingen in Bagdad zijn de voornaamste redenen van de instabiliteit. Instabiliteit die leidt tot zoveel aanslagen met vele doden en vernielingen in de infrastructuur als gevolg.
Ook in Turkije is de situatie heel onrustig. De oorlog, al dertig jaar aan de gang, is nog niet afgelopen. De Turkse autoriteiten willen nog steeds geen toegevingen doen in de Koerdische kwestie. En de westerse wereld, met inbegrip de EU, volgt hierin nog steeds een hypocriete lijn.
De huidige AKP regering is al jaren aan de macht. Ze is met een voldoende ruime meerderheid vertegenwoordigd in het parlement. Indien ze het serieus meent kan ze met de steun van de BDP-parlementsleden de nodige concrete veranderingen realiseren in de grondwet. Het einde van deze oorlog tussen de Koerden en de Turkse staat is alleen mogelijk langsheen grondige veranderingen in de grondwet en ook in de mentaliteit.
De oorlog kan stoppen indien de staat haar misdaden t.o.v. de andere volkeren erkent. Het bestaan van die volkeren moet in de grondwet. Ze moeten evenveel rechten krijgen als de Turken zelf. Niemand, en al zeker de Koerden niet, wil nog verder in een land waar de assimilatiepolitiek volop bezig is. Dagelijks worden miljoenen kinderen in het Turks onderwezen. De eis van de Koerden en die van andere volkeren is dat ze in eigen taal onderwezen kunnen worden.
Al bijna een eeuw volgt Turkije een etnische zuiveringspolitiek. Ankara probeert niet alleen mensen op grote schaal te vernietigen, het doet dat ook met de natuur van Koerdistan.
Dat meer dan tweeduizend Koerdische politici; ex-parlementsleden, burgemeesters, academici, achter de tralies zitten is onaanvaardbaar. De Koerden noemen dit een politieke genocide.
Wat de Koerden niet begrijpen is de houding van de EU en andere westerse landen. Ze begrijpen niet waarom Turkije met haar misdaden gesteund wordt en de Koerden worden veroordeelt omdat dit volk opkomt voor de meest fundamentele democratische rechten.
De Turkse staat pleegt al een eeuw misdaden tegen de menselijkheid. Ze respecteert de oorlogsreglementen niet. Het Turks leger gedraagt zich barbaars tegenover de Koerden. En als de Koerden zich daartegen verzetten, worden zij als terroristen bestempelt. Dat is toch de wereld op zijn kop?
De dertig jaar lange oorlog toont aan dat op deze manier niet meer kan. De Koerden bestaan en men moet met hen rekening houden. Ze zijn geen voorstanders van wapengekletter. Bewijs daarvan zijn de tot nu toe zeven Koerdische aankondigingen van eenzijdig staakt het vuren. Europa moet begrijpen dat het de Turkse staat is die voorstander is van de blijvende oorlog. Niet de Koerden.
Bovendien, waarom onderneemt de EU geen initiatief om dit conflict via dialoog op te lossen?
