Bobby Sands, 66 dagen. Amarajeevi Sriramulu, 58 dagen. Koerdische politieke gevangenen, 64 dagen and counting. Het is nu de dood of levenslange lichamelijk verminking. Op 12 september begonnen 63 Koerdische politieke gevangenen met een hongerstaking tot de dood. Al snel zwol hun aantal tot boven de 700, naar momenteel 10.000 gedetineerden die weigeren te eten. Buiten de muren van de gevangenis worden zij gesteund door nog eens tienduizenden in gans Turkije en Europa. En premier Erdoğan? Hij spuwt in hun uitgemergelde gezicht.
Europees Parlementsvoorzitter Martin Schulz, Europees commissaris voor Uitbreiding Štefan Füle, Noam Chomsky, Yaşar Kemal, Amnesty Insternational en een hele rits van politici en opiniemakers maanden de Turkse overheid recent aan in dialoog te treden. Deze antwoordt met voorstellen om de doodstraf terug in te voeren; onuitgegeven politiek cynisme. De massale hongerstaking, één van de grootste ooit, afdoen als chantage is een eeuw lang Koerdische strijd voor gelijke rechten bij het groot huisvuil zetten. Een kwart van de bevolking van Turkije krijgt geen les in eigen taal, kan zich voor een rechtbank niet verdedigen in eigen taal en wordt bij elke poging om deze basisrechten op te eisen gecriminaliseerd als gevaarlijke terroristen.
Het is slechts een kwestie van dagen alvorens de eerste hongerstakers het ultieme offer zullen brengen. Voor hen is een leven in Turkije zonder erkenning van de Koerdische identiteit niet waard geleefd te worden. Dit is de zwaarst mogelijke belediging voor elke open, democratische en pluralistische samenleving. “Liever dood ik mezelf op de gruwelijkste en meest pijnlijke wijze dan nog langer onder jouw wetten te leven!” Ofwel start de Turkse staat onmiddellijk onderhandelingen met de vertegenwoordigers van de Koerdische beweging, inclusief haar politieke leider Abdullah Öcalan die in isolement wordt vastgehouden op het gevangeniseiland İmralı, ofwel bekent de Turkse staat dat de democratische waarden niet de hare zijn.
Het Koerdisch Instituut Brussel roep het publiek, de politiek, pers en opiniemakers op Turkije te dwingen haar ware gelaat te laten zien. Enkel de Turkse regering kan deze collectieve zelfmoord stoppen. De hongerstakers hebben drie concrete, rechtvaardige en democratische eisen. Onderwijs in eigen taal, het recht om zich in het Koerdisch te verdedigen in de rechtbank en verbetering van de gevangenisomstandigheden van Öcalan en zijn erkenning als onderhandelaar voor de Koerden.
