Sinds jaren proberen de Turkse autoriteiten de Iraanse, Syrische en in zekere zin ook de Irakese autoriteiten te overtuigen een gemeenschappelijke vernietigingsactie tegen de Koerden te ondernemen. De Turkse overheid beschouwd gelijk welke positieve ontwikkeling voor de Koerdisch kwestie, ongeacht waar, als een potentiële bedreiging. Om die reden zoekt ze de oude gemeenschappelijke vrienden op om een einde te maken aan deze situatie. Ondanks de vele interne problemen in de genoemde landen reageren ze positief.
In Turkije worden de Koerden heel hard aangepakt. Militaire operaties stoppen niet. Het leger voert onophoudelijk agressieve aanvallen uit in de hele Koerdische regio. De bergachtige streken waar de Koerdische vrijheidsstrijders mogelijk schuilen worden voortdurend gebombardeerd.
Aan de grenzen met Iran, Irak en Syrië worden troepen verzameld. Het gaat om verschillende tientallen duizenden soldaten, tanks en andere militaire oorlogstuigen.
Turkse gevechtsvliegtuigen, helikopters en de Amerikaanse Heron’s (onbemande verkenningsvliegtuigen) voeren non-stop vluchten uit boven de Koerdische regio’s in Noord en Zuid Koerdistan (Turkije en Irak).
Dat de Koerden tachtig jaar lang al alleen maar omwille van hun Koerdisch bewustzijn gevangen genomen werden is een feit. Er ontstond hoop dat met de komst van de AKP-regering in 2004 dat beleid zou stoppen. Maar dat is niet het geval. Het gaat nog altijd even slecht met de Koerden. Politici, parlementsleden, burgemeesters, mensenrechtenactivisten, journalisten en academici worden massaal gevangengenomen. Dat er op dit moment meer dan 3000 vooraanstaande politiekers nog steeds gevangen gehouden worden is bewijs dat ook de AKP-regering niet van plan is de Koerdische kwestie op te lossen. De zes verkozen parlementsleden van de BDP, waaronder Hatip Dicle, mogen nog steeds de gevangenis niet verlaten. Een TRT-6 dat alleen maar koranverzen uitzend in het Koerdisch is geen oplossing.
De AKP heeft nieuwe generaals aangesteld aan de top van het leger. De huidige stafchef, Necdet Ozel, is de man die de opdracht gaf om chemische wapens te gebruiken tegen de Koerdische vrijheidsstrijders in 1994. Een groep Duitse parlementsleden hebben tegen hem al een parlementaire klacht ingediend.
Iran bombardeert sinds enkele weken onophoudelijk de Koerdische regio in Iraaks Koerdistan. Meer dan 30 000 militairen, tanks en raketten zijn gestationeerd aan de grens met Iraaks Koerdistan. Iran zegt deze operaties uit te voeren tegen de Koerdische PJAK (Partij voor Vrij Leven in Koerdistan), die opkomt voor de rechten van de Koerden in een democratisch Iran. Maar de militaire samenwerking tussen Turkije, Iran en de regering van Bagdad laat duidelijk merken dat het niet gaat om de PJAK, maar om de destabilisatie van de Koerdische regio in Iraaks Koerdistan. Zeer opmerkelijk is dat er tussen de gesneuvelde soldaten aan het front ook Turken zijn, wat een effectieve samenwerking aantoont tussen Iran en Turkije in de oorlog tegen de Koerden.
Dat de Amerikaanse Heron’s (onbemande verkenningsvliegtuigen) dagelijkse vluchten boven de regio doen en informatie geven aan de Turkse staat die op zijn beurt informatie doorspeelt aan Iran is een feit. Zelfs de Amerikaanse autoriteiten ontkennen deze feiten niet. Ook de Amerikanen zijn dus op een of andere manier verwikkeld in de vernietigingsoorlog tegen de Koerden.
De Irakese regering in Bagdad reageert niet op de bombardementen op de Iraaks Koerdische regio door Iran. Net alsof er niets aan de hand is. Alsof de regio die gebombardeerd wordt niet tot Irak behoort.
De Iraaks Koerdische autoriteiten hebben verschillende pogingen ondernomen om die bombardementen te doen stoppen. Malik, de Eerste Minister van Irak, heeft zich kwaad gemaakt. Hij zei dat nationale kwesties alleen maar de nationale regering aangaan. De Koerdische autoriteiten mogen dus niet reageren.
Sinds jaren proberen de Koerden een Nationale Conferentie te organiseren. Het doel is om op internationaal vlak een gemeenschappelijk standpunt te ontwikkelen. Omwille van verschillende redenen kon dit niet gerealiseerd worden door de Koerden. Turkije, Iran, Irak, Syrië en hun bondgenoten, alle Arabische landen, Europese, VSA enz… hebben alles gedaan om dit te beletten.
In de loop van dit jaar hebben de Koerdische politieke partijen toch enkele belangrijke stappen gezet in de richting van meer eenheid. Er werd bijvoorbeeld overeen gekomen dat de Koerdische politieke partijen geen gewelddadige acties meer tegen elkaar zullen ondernemen en dat er snel een Nationale Conferentie moet komen.
Een volk met meer dan 30 miljoen mensen mag blijkbaar nog steeds niet Koerdisch leven! De Turkse, Perzische en Arabische autoriteiten hebben zo te zien nog steeds het recht en de macht om dit volk te behandelen zoals ze zelf het willen.
En de internationale gemeenschap blijft blind en doof!
