Na dit verblijf op het Koerdisch Instituut, als een vrijwilliger, ga ik naar huis met duizenden dingen in mijn koffer, en bovenal met een verrijkte ziel, dankzij deze ervaring. Ik werkte gedurende maanden samen met mensen die tot een zeer verschillende cultuur behoorden, mensen die er andere legendes, tradities en gewoonten op nahouden. Dat leverde me in al die tijd een schat aan ervaringen op, ervaringen die onwisbaar in mijn geheugen gegrift staan.
Angst voor het onbekende
Het klopt dat het onbekende schrik aanjaagt. En dat was ook hoe ik me een halfjaar geleden voelde, bang om aan een avontuur te beginnen dat me, zo wist ik, niet onverschillig zou laten. Ik besliste mijn angsten opzij te schuiven, de uitdaging tegemoet te treden en mezelf verder te verdiepen in een onderwerp dat me meer en meer in zijn greep kreeg. Koerdistan, de Koerdische Kwestie, een niet erkende staat, vergeten en gewiste mensen,… het was allemaal moeilijk te vatten. Toch groeide op hetzelfde moment ook mijn innerlijke motivatie om dieper op deze zaak in te gaan, een zaak en streven die veel mensen nog altijd willen vernietigen. Hoewel mensen uit mijn omgeving me “waarschuwden” voor de vreemdste optie waar ze ooit van gehoord hadden, leed voor mij geen twijfel meer; ik had mijn beslissing genomen.
Vanaf het moment dat ik aankwam in België, genoot ik elke seconde van wat voor mij de meest belonende ervaring uit m’n leven zou worden. Ik hield mijn geest open en mijn hart was dankbaar voor de grote en kleine ervaringen waarin ik ondergedompeld zou worden. Ik begon mensen te ontmoeten, die ik, na verloop van tijd, ging beschouwen al was het m’n eigen familie. Mensen met verschillende achtergronden, maar met één belangrijke zaak die hen bindt: ze voeren allen een strijd ter verdediging van hun cultuur, hun folklore, hun taal en een strijd voor de vrijheid die ze nooit hebben gekend.
Wie zou niet vechten om zijn cultureel erfgoed te beschermen?
Wat geeft ons het recht om neer te kijken op mensen die enkel ‘schuldig’ zijn aan het gevecht ter bescherming van hun eigen identiteit? Wie zou niet strijden voor zijn identiteit? Als ze de taal die je spreekt verbieden, als je tradities in de vergetelheid raken, je muziek verbannen wordt, je land bezet, je dorp verwoest, mensen van jouw volk vermoord…. Wat schiet er dan nog over voor je? Dit zijn de zaken die het bestaan van mensen vorm geven, die betekenis geven aan ons leven, die ons vertellen wie we echt zijn.
Onverdraagzaamheid ten aanzien van andere vormen van expressie en culturen leidt tot oorlogen en conflicten. Dagelijks krijgen we hierover nieuws te horen. Ik vraag me af waar we zouden staan in een wereld zonder multiculturaliteit, een planeet waar iedereen dezelfde taal spreekt, en iedereen dezelfde huidskleur heeft. Wat als we zouden leven in een realiteit zonder nuances, zonder variëteit, zonder vrijheid van meningsuiting. In zo’n wereld zou de mensheid verdrinken in haar eigen treurnis.
De Koerden: meer levenskracht dan ooit
Gedurende mijn ervaring met het Koerdische volk verloor ik niet alleen mijn angst, ik wist de angst om te zetten in bewondering. Misschien zijn de Koerden wel het grootste staatsloze volk ter wereld, en, zonder twijfel, zijn ze een voorbeeld van weerstand en verzet. Ik realiseerde me dat het Koerdische volk een volk is dat lééft, ook al kan je ze niet vatten op een landkaart, en ondanks alle wetten en grenzen die men hen oplegt. Vrouwen, mannen en kinderen worstelen elke dag om hun cultuur en waardigheid te beschermen, op een vreedzame manier.
Ondanks het feit dat ze slachtoffer zijn van de ergste wreedheden die op deze wereld voorkomen, beslisten ze zich niet over te geven, hun stem niet te dempen vooraleer men ernaar luistert, en hun ontkenning als volk niet te aanvaarden. Dat zou voor hen immers het einde van bestaan betekenen. Ze maakten zichzelf de belofte het risico te nemen, de moed op te brengen om trouw te blijven aan zichzelf en niet op te geven. Dat alles maakt dat ze ieders respect en waardering verdienen.
Vooroordelen doen ons buitengewone zaken missen
Ik was bang om te leven en werken in een cultuur waarvan ik nog nooit gehoord had. Deze ervaring droeg bij aan een belangrijk inzicht: onze angsten en vooroordelen doen ons buitengewone zaken missen. Zaken die ons een completer mens kunnen maken. We hebben altijd de neiging een beetje neer te kijken op andere manieren van leven, verschillend van de onze. De waarheid is echter dat de wereld vol loopt met authentieke mensen van wie we vaak meer kunnen leren dan van mensen die onze eigen taal spreken.
Net zoals de Koerden, besloot ik op een goede dag het risico te nemen, en ook al moet ik nu afscheid nemen, ik koester de overtuiging dat mijn ervaring niet hier en nu ophoudt. Ik draag Koerdistan en zijn mensen vanaf nu met me mee, voor de rest van m’n leven. In mijn gedachten zal ik de roep om respect van het Koerdische volk, dat dapper verzet levert in bergen en valleien, ondersteunen. Omdat ze strijden voor zaken waar ze recht op hebben; waardigheid, respect, en een plaats tussen de andere volkeren van de wereld.
“Ik ben Koerdisch, wat kan ik doen?”
There is nothing barbarous and savage in this nation (…) but everyone calls barbarism
what is not usual for them. Montaigne
Even if dying of hunger or from poverty. Still I will not serve strangers all my life long,
I have no fear of chains, ropes, rods or the prison. Should they hack me into pieces, should they kill me. Still I will say: I am a Kurd! Amin Sheikholeslami
*Shaila Moreno Cerezo – grundtvigassistente op het Instituut van 3/01/2011- 3/06/2011)
