De Turkse staat, geleid door de AKP-regering, maakt het leven moeilijk voor de Koerden in Turkije. Schrijvers, journalisten, verdedigers van mensenrechten, advocaten, parlementsleden, burgemeesters en partijleden van de BDP worden massaal gevangengenomen. Het gaat om meer dan negenduizend personen. Bejaarden, kinderen, vrouwen, iedereen die het niet eens is met het AKP-beleid wordt geviseerd en belandt in de gevangenis!
De vijandelijke politiek van de AKP is niet alleen bezig mensen gevangen te nemen in Koerdistan, het gaat nog verder dan dat. Het op groot schaal bombarderen van de Koerdische regio, het in brand steken van bossen in Koerdistan en het inzetten van chemische wapens tegen de guerrillero’s van de PKK, behoren tot de daden van deze regering.
De Turkse staat ziet de Koerdische identiteit, het Koerd zijn, als een uiterst gevaarlijke bedreiging. Dus moet alles wat met die naam te maken heeft op een of andere manier uitgeroeid worden. Het verbod op en de zerotolerantie voor alle uitingen van de Koerdische identiteit gaat onverminderd verder. Het onderwijs in de Koerdische taal is onbespreekbaar. Censuur op het Koerdische denken, isolatie, fysieke en psychische folteringen, dat is wat de Koerden in het dagelijks leven ondervinden. De natuur in Koerdistan, de dieren en de vogels, krijgen ook hun deel van de vernietigingspolitiek van de Turkse staat en haar AKP-regering. De Turkse staat probeert nog steeds om via deze weg een eigen oplossing te vinden voor de Koerdische kwestie. In Koerdistan zijn we dagelijks getuige van militaire operaties, veelvuldige assimilatiepraktijken en politieke genocide.
De leider van de Koerdische vrijheidsbeweging in Noord Koerdistan, de heer Öcalan, zit al 12 jaar in de gevangenis, en dat in quasi volledige isolatie. Sinds anderhalf jaar mag niemand hem meer bezoeken. De Turkse staat probeert de Koerden en de heer Öcalan op twee vlakken te raken: door de heer Öcalan langzamerhand fysiek uit te schakelen en door de Koerden te vervreemden van zijn gedachtegoed. Tegen deze vuile politiek van de staat en haar AKP-regering hebben de Koerden een succesrijke strijd gevoerd. Ondanks heel veel moeilijkheden zijn ze veel verder geraakt dan men mogelijk achtte. Dat De Turkse staat en haar AKP-regering af en toe praten over “de Koerdische kwestie” is te danken aan de harde strijd die de Koerden gevoerd hebben.
De strijd die de Koerden voeren, eist een zware tol. Maar tegenover de repressieve politiek van de Turkse staat is de wereld onbegrijpelijk zwijgzaam. De vraag is: hoe komt het dat deze
repressie van de Turkse staat op de Koerden als normaal beschouwd wordt door de internationale publieke opinie?
Tegen deze onverschilligheid op het internationale politiek vlak, tegen de fysieke en psychische folteringen in de gevangenissen, tegen de assimilatiepolitiek, tegen het voortdurend bombarderen van de Koerdische regio, voor het recht op de Koerdische taal in het onderwijs en in het dagelijkse leven, dus ook in de gevangenissen, en tegen de isolatie van de heer Öcalan zijn honderden Koerden in de gevangenissen in hongerstaking gegaan.
Vandaag is het de 43ste dag. Dat wil zeggen dat er in elk uur dat nu volgt slachtoffers kunnen vallen. Toch blijven de Turkse autoriteiten en ook de internationale gemeenschap onverschillig.
Sinds vandaag hebben verschillende parlementsleden van de BDP beslist om ook in hongerstaking te gaan, in solidariteit met de gevangenen. Voormalig Europees Parlementslid, mevrouw Feleknas Uca is ook mee gaan hongerstaken in Amed (Dyarbekir).
De eisen van de Koerden (ongeveer 1000 personen) in hongerstaking zijn nochtans niet onredelijk. Daarom vind ik dat de Turkse overheid en de internationale gemeenschap zo snel mogelijk moeten reageren en concrete stappen moeten zetten om te voorkomen dat er slachtoffers vallen.
Het gaat om het recht op het onderwijs in het Koerdisch, het recht om de Koerdische taal te gebruiken in het dagelijks leven, een einde aan de assimilatiepolitiek en de verbetering omstandigheden gevangenschap van Öcalan en van alle politieke gavengenen.
Omdat die eisen heel menselijk zijn, vind ik dat de internationale publieke opinie, de NGO’s, de politici en de mensenrechtenactivisten de AKP-regering onder de druk moeten zetten om een oplossing te vinden vooraleer er slachtoffers vallen.
Het Koerdisch Instituut te Brussel verklaart hierbij solidair te zijn met de hongerstakers en hun democratische eisen.
Het Koerdisch Instituut te Brussel verzoekt de Europese autoriteiten heel dringend in te grijpen om eventuele drama’s te voorkomen.
Derwich M. FERHO, voorzitter Koerdisch Instituut te Brussel
