Niet alleen Assad moet aftreden, ook Iran moet weg uit Syrië. Als dat doel bereikt wordt, dan zullen de machtsverhoudingen in de regio een aardverschuiving meemaken In het Westen en in Israël wordt bijna obsessief gediscussieerd over de vraag of Iran aangevallen moet worden om een einde te maken aan de nucleaire ambities van het land. Amper iemand wijst erop dat de gebeurtenissen in Syrië kunnen leiden tot een strategisch debacle voor de Iraanse regering. Dankzij de invloed van Iran in Syrië kunnen de moellahs hun gewelddadig regionaal beleid ontplooien – en dat moet stoppen.
Als Iran wordt verjaagd uit zijn regionale machtsbasis in Damascus, dan is het ook afgesneden van zijn handlangers (Hezbollah in Libanon en Hamas in Gaza) en lijdt zijn binnenlands en internationaal prestige schade, waardoor een bloedend regime in Teheran misschien geneigd zal zijn de nucleaire ambities op te bergen. Dat zou een veiliger en lonender optie zijn dan een militair ingrijpen.
Nu het regime van Bashar al-Assad wankelt, wordt Syrië in toenemende mate de achilleshiel van Iran. Iran pompt enorm veel geld in het land. Syrië zit vol kampen van de Islamitische Revolutionaire Garde, Iraanse wapens en adviseurs. En door Iran aangestuurde Hezbollahmilities uit Libanon bieden hulp om de Syriërs af te slachten die in opstand komen tegen Assad. Iran is vastbesloten het land in zijn greep te houden – en Israël en het Westen moeten dat te allen prijze voorkomen.
Jammer genoeg lijken de Israëlische leiders geen oog te hebben voor de kansen die de crisis in Syrië biedt. Vorige week had het hoofd van de Israëlische militaire inlichtingendiensten het over 200.000 raketten en projectielen in Gaza, Libanon en Syrië die dichtbevolkte gebieden in Israël kunnen bereiken. En er is een groeiend risico dat geavanceerde Syrische wapens in de handen vallen van terreurgroepen. De Iraanse aanwezigheid in Damascus is van cruciaal belang om die dreiging in stand te houden.
In deze fase is er geen weg terug: Assad moet aftreden. Voor Israël is de belangrijkste vraag niet of hij zal verdwijnen, maar of de Iraanse aanwezigheid in Syrië zijn regering zal overleven. Iran weg krijgen uit Syrië is essentieel voor de veiligheid van Israël. En als Assad verdwijnt, dan moet ook de Iraanse hegemonie over Syrië verdwijnen. Maar Israël mag niet de enige, zelfs niet de voornaamste speler zijn om Assads vertrek te bespoedigen. Er kan alleen resultaat geboekt worden als ook de VS, Rusland en de Arabische landen meedoen. Amerika moet Rusland zo ver krijgen dat het zijn steun opzegt voor het regime van Assad, dat dan bijna zeker zal vallen. Een militaire macht met een mandaat van de Arabische Liga moet voor stabiliteit zorgen tot een nieuwe regering aantreedt.
Rusland en China
De impasse in Syrië biedt een zeldzame kans om de wereld te verlossen van de Iraanse dreiging. Een beëindiging van de Iraanse aanwezigheid daar houdt minder risico’s in voor de internationale handel en veiligheid dan zwaardere sancties of oorlog.
Rusland en China, die vorige week beide hun veto stelden tegen een VN-resolutie om het ontslag van Assad te eisen, moeten beseffen dat zijn aftreden ook hun belangen dient. De Iraanse inmenging kan ook grote schade aanrichten in gebieden met een moslimmeerderheid in het zuiden van Rusland en het westen van China. En een Iran met een atoomwapen zou ook een ernstige potentiële bedreiging vormen aan de zuidelijke grens van Rusland.
De Russische belangen in Syrië zijn niet dezelfde als die van Iran, en Moskou kan dat nu bewijzen door zijn onwrikbare steun voor Assad op te geven. Rusland wil gewoon zijn toegang vrijwaren tot de havensteden Tartus en Latakia in de Middellandse Zee, en wil de grootste wapenleverancier van Damascus blijven. Als Washington dat toestaat en Rusland niet passeert zoals het deed bij de interventie in Libië, dan kunnen de gedeelde Amerikaanse en Russische belangen in Iran en Syrië de weg bereiden voor de val van Assad.
Als dat doel bereikt wordt, dan zullen de machtsverhoudingen in de regio een aardverschuiving ondergaan. Het door Iran gestuurde terrorisme zou gecontroleerd kunnen worden; Hezbollah zou zijn vitale Syrische navelstreng met Iran verliezen, waardoor Libanon zou kunnen terugkeren naar de normaliteit; Hamasstrijders in Gaza zouden aankijken tegen een toekomst zonder Iraanse wapens en training; en het Iraanse volk zou nogmaals in opstand kunnen komen tegen een regime dat hen zo veel leed en pijn berokkend heeft.
Zij die dat scenario beschouwen als een dagdroom, moeten het alternatief even in overweging nemen: een post-Assadregering die nog altijd vast hangt aan een Iran dat de knoppen beroert van de Syrische langeafstandsraketten met chemische koppen die overal in Israël kunnen toeslaan. Dat is een recept voor een onvermijdelijke oorlog, en Israël zou geen andere keuze hebben dan die te voorkomen.
Gelukkig genoeg hebben Assad en zijn bondgenoten onbewust een kans gecreëerd om de Iraanse dreiging te ontmijnen. Als de internationale gemeenschap die niet grijpt en de Iraanse invloed in Syrië blijft zoals hij is, dan zal de wereld de keuze hebben tussen een militaire aanval en nog zwaardere sancties, die de olieprijzen zullen doen exploderen en de wereldeconomie zullen ontwrichten. De VS en Rusland moeten beide scenario’s afwijzen.
Syrië biedt een derde scenario. We hebben niet de luxe om dat te negeren.
http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/De-Gedachte/article/detail/1392698/2012/02/10/Syrie-is-de-achilleshiel-van-Iran.dhtml
