Beste aanwezigen, dames en heren, Koerdische vrienden, Roj Bash, Bi kheer haten,
Van harte welkom in Brussel, de hoofdstad van Vlaanderen, België en Europa.
Het is U welbekend dat wij, Vlamingen, in ons eigen land, Vlaanderen, een harde strijd hebben gevoerd om onze taal en cultuur te beschermen. We hebben een lange weg afgelegd om onze eigen taal te kunnen gebruiken in Vlaanderen. In het begin van de jaren 60, dus nog maar een halve eeuw geleden, werd bij wet vastgelegd dat de bestuurstaal in Vlaanderen voortaan ook Nederlands mocht zijn naast het Frans. Gelukkig is onze strijd niet met wapens gevoerd, maar via democratische weg. Een lange weg hebben wij moeten afleggen. En, we moeten nog verder met deze strijd. De verfransing van de gemeenten rond Brussel is nog steeds actueel en is zelfs de kiem voor problemen als Brussel-Halle-Vilvoorde. Onze taal staat nog steeds onder druk, maar we zullen ze blijven verdedigen.
Beste vrienden uit Koerdistan; Koerden, Armeniërs, Aramiërs, Assyriërs, Chaldeërs en Suryoyo. Vanuit die Vlaamse ervaring kan ik u zeggen dat wij Vlamingen, jullie strijd voor eigen taal, eigen identiteit, de strijd voor het recht op onderwijs in je eigen taal en de strijd voor je eigen land goed begrijpen. Niet alleen begrijpen, wij steunen ook jullie legitieme eisen, die allen te maken hebben met de belangen van jullie volk in je land. N-VA, de Nieuwe-Vlaamse Alliantie, de grootste partij in Vlaanderen, waarvan ik lid ben, als een van de vele volksvertegenwoordigers, steunt de Koerdische zelfbeschikkingsstrijd.
De Vlaamse steun aan jullie strijd is al meer dan een halve eeuw oud. In 1975 nodigde de jongerenafdeling van de Volksunie voor haar Congres, Dr. Ismet Sheriff Wanly uit als gastspreker. In die tijd was Sheriff Wanly de vertegenwoordiger van de Koerdische vrijheidsstrijd.
Daarnaast hebben onze volksvertegenwoordigers Maurits Coppieters, Jaak Vandemeulebroucke, Willy Kuijpers en vandaag Frieda Brepoels talrijke malen in het Europees Parlement jullie belangen verdedigd. De leden van de Volksunie, de voorganger van de N-VA zetten deze traditie voort. In de Kamer van volksvertegenwoordigers, de senaat, het Vlaams parlement en vele regionale instanties hebben we leden en vertegenwoordigers die jullie strijd steunen.
We beseffen goed dat jullie niet gemakkelijk hebben. De staten waarmee jullie de strijd aanbinden, Turkije, Iran, Syrië en zelfs het huidige Irak, zijn geen gemakkelijke staten. Ze begrijpen nog steeds moeilijk wat democratie betekent. Ze willen ook niet begrijpen dat respect voor de verschillen tussen mensen en bevolkingsgroepen de beste manier is om samen te leven.
Ik wil hier nog eens benadrukken dat jullie niet alleen staan in jullie strijd voor zelfbeschikking. Omwille van vele redenen hebben jullie momenteel weinig vrienden. Maar toch kunnen jullie rekenen op weinigen die jullie bijstaan. Daarom denk ik dat jullie nog veel te doen hebben. Opkomen voor jullie taal en identiteit vraagt veel energie en motivatie.
In Koerdistan voeren jullie een harde strijd. Dagelijkse vallen er dodelijke slachtoffers, wordt men gedwongen te verhuizen en worden mensen gearresteerd. Om die harde strijd gekend te maken in de rest van de wereld, o.a. in Europa, bij de publieke opinie en op het politieke toneel, hebben jullie nog veel werk voor de boeg. Werk dat telkens moet opboksen tegen de wil en de spelletjes van Turkije en ook van de Europese landen, landen die jullie in een zwarte daglicht willen plaatsen. Dat de Turkse staat de Belgische premier vraagt de nodige maatregelen te nemen om ROJ TV, de enige vrije Koerdische tv, gevestigd in Vlaanderen, Denderleeuw, is niet te aanvaarden. Ik hoop dat de Belgische autoriteiten zich niet aan zo een stommiteit zullen wagen. Het enige wat de Belgische autoriteiten moet doen, is de Turkse overheid het volgende vragen: erken de Koerden in de grondwet, laat hen zichzelf zijn, geef hen het onderwijsrecht in het Koerdisch, en geef hen de vrijheid om eigen TV’s, radio’s, en mogelijkheden voor geschreven pers te realiseren. Ik ben er zeker van dat ook ROJ TV in Vlaanderen zal verhuizen naar Amed, nl. Diyarbakir, in Noord Koerdistan.
Vooral Turkije, een kandidaat lidstaat van de Europese Unie, waar meer dan 20 miljoen Koerden leven, blijft tegenwerken. Turkije ziet de enige oplossing nog steeds in een militaire aanpak van de Koerdische kwestie.
– Zie de kinderen die op straat doodgemarteld worden,
– zie andere kinderen die gearresteerd worden omdat ze stenen gooiden naar de tanks in de straten,
– Zie de politieagenten die kinderen hun armen breken voor de tv-camera’s
– Zie de duizenden gearresteerde KCK leden die zich niet eens mogen verdedigen in hun eigen moedertaal.
– En waarom werden ze gearresteerd, zitten ze in de gevangenissen? Wat hebben ze fout gedaan behalve de Koerdische taal spreken in het openbaar, of in de media?
– Hoe is dat mogelijk dat je een volk nog steeds wilt ontkennen?
Ik vind het schandalig dat de Europese Unie nog steeds niet wil begrijpen, of zelfs ingrijpen, en een halt toeroepen om deze repressie op de Koerden en andere volkeren Turkije te doen stoppen. De volkeren in Turkije moeten kunnen beschikken over hun eigen lot. En Turkije moet goed begrijpen, wat ons betreft, dat het op die manier geen lidmaatschap verdient bij de EU.
Nog eens wil ik herhalen dat:
– De Koerden moeten hun eigen taal, ook in het onderwijs, kunnen gebruiken;
– Ze moeten kunnen beschikken over zelfbestuur in hun regio’s;
– Men moet stoppen met politieke en militaire operaties tegen de Koerden;
– Laat de politieke gevangenen vrij
Nog eens, diep uit mijn hart, groet ik jullie allemaal en wens ik jullie een goed congres.
Bijî Koerdistan (Leve Koerdistan).
Ingeborg De Meulemeester, Parlementslid N-VA
